زندگی مان به خوبی می گذرد. دستهایمان خالی است؛ اما دلهایمان از ایمان به خدا گرم. پدرم هر روز به دیدارمان می آید و دل ما در دیدگان او، خداوند را می بیند، او که می آید خانه مان عطرآگین می شود. دستهایم از سنگ آسیا ترک ترک خورده اند، همچون لباس کهنه ام که دهها وصله دارد. در این خانه گِلی، اما محبتی موج می زند که آن را با هزار کنیز معامله نمی کنم. علی شیر میدان است و مرد خانه، هر وقت که باشد، گوشه ای از کار را می گیرد. دستهایم را که می بیند، اشک در چشمهایش حلقه می زند، دستهایم را پشتم، پنهان می کنم تا رضایت چشمهایم، غم دلش را به دور دستها ببرد، به جایی که دیگر چشم من سوی دیدنش را ندارد.
پدرم می گوید: «نه آنکه ندانم سختی می کشید، اما شما اهل بیت من هستید. در جایی که مردان فقیر در گوشه و کنار مدینه، روی ریگ سوزان می خوابند، شایسته اهل بیت من نیست که کنیزی اختیار کند. داروی درد شما دعاست. هرگاه خسته شدید، 34 بار خدا را به بزرگی یاد کنید، 33 بار به پاکی و 33 بار نیز شکرش گویید تا رنجتان کمتر شود.»

خانه را آذین بسته اند، علی و فاطمه در آستانه در ایستاده‎اند، زندگی‎ شان با شصت و سه درهم آغاز می شود: پیراهن سفید با یک روسری بزرگ، قطعه ای حصیر، آسیایی دستی، کاسه ای مسی و چند تکه ظرف کوچک….
پیامبر، دستهایش را بالا می برد و می گوید: «خدایا به اهل بیت من برکت عنایت کن و این ازدواج را برای کسانی که بیشتر ظرفهایشان گِلی است، مبارک گردان. خداوند شما را پاکیزه گرداند. من با دوستان شما دوست و با دشمنان شما دشمنم و به خدایتان می سپارم.» و فاطمه را، دخترش را، مادر پدر را به علی می سپارد که مسلمانترین، عالمترین، مهربانترین و شجاعترین خَلقِ روی زمین است.

وقتی به دنیا آمدم، پدرم می خندید. پیشانی‎ام را بوسید و در آغوشم گرفت. در گوش راستم اذان گفت و در گوش چپم اقامه و مرا به سینه فشرد و نامم را تکرار کرد: «فاطمه، تو را فاطمه زهرا می نامم چون تو و شیعیانت از آتش دوزخ در امان خواهید بود. چون تو، همچون ستاره ای درخشنده هستی بر صفحه سیاه آسمان؛ و ره گم کردگان با تو راه می جویند. تو را فاطمه می نامم تویی که با شادی‎ات، شاد می شوم و با غمت، غمگین.» و شنیدم باد در گوشش خواند: «انا اعطیناک الکوثر…» باد صورتم را نوازش کرد. مرا از دستهای پدر گرفت و در آغوش مادر جای داد. من در آغوش مادرم بودم و از بوسه‎های او سیراب می‎شدم.

سؤال: گویند حضرت فاطمه(س) کتابی به نام مصحف دارد، که قرآن جامع همان است، و در دست امامان(ع) دست به دست می گشته، و اکنون در نزد حضرت مهدی آل محمد(عج) است، و هنگام ظهور، آن را آشکار می سازد، آیا این مصحف با قرآنی که در همه جا در دسترس ماست، فرق دارد؟ پاسخ: قرآنی که اکنون در همه جا در دسترس است، تحریف و کم و زیاد نشده، بلکه همان قرآنی است که با املاء پیامبر اکرم(ص) نوشته شده و تنظیم گشته است، و شخص پیامبر(ص) در نام گذاری سوره ها و تقسیم قرآن به 114 سوره، و تنظیم آن به همین صورت فعلی نظارت کامل داشته است. ولی مصحف فاطمه زهرا(س) کتاب دیگر با محتوای دیگر است، و هیچ گونه تضادی با قرآن ندارد. توضیح این که، مطابق روایات، مصحف فاطمه(س) کتاب مخصوصی است با مطالبی که آن مطالب از ناحیه فرشته مخصوص یا جبرئیل به حضرت فاطمه(س) القاء شده، و حضرت علی(ع) آن را نوشته و تدوین کرده است، در این کتاب سخنی از حلال و حرام نیست، بلکه مشتمل بر حوادث غیبی آینده و اسرار آل محمد(ص) است، و در نزد امامان(ع) دست به دست می گشته، و اکنون در نزد حضرت مهدی(عج) است و هنگام ظهور آن را آشکار می سازد، بناب راین نسبت فوق نارواست. در این راستا نظر شما را به چند روایت زیر جلب می کنیم: 1- شیخ کلینی به سند خود از ابوعبیده نقل می کند: که یکی از اصحاب از امام صادق(ع) پرسید:

«مصحف فاطمه(س) چیست؟»

قصه نیایش زهرا(س) در آینه عبارت نگنجد. در این بخش ده حدیث زیبا از زبان حضرات معصومین(ع) در ترسم سیماى عبادى فاطمه(س) به خوانندگان گرامى ماهنامه کوثر تقدیم مى‏شود

فروغ فرشتگان

سالت عن اباعبدالله(ع) عن فاطمة لم سمیت الزهرا؟ فقال: لانها کانت اذا قامت فى محرابها و هو نورها لاهل السماء کما تزهر - تزهو - نورالکواکب لاهل الارض.

علل الشرایع، ج 1: ص 215.

راوى مى‏گوید:

از حضرت صادق(ع) علت نامگذارى حضرت فاطمه(س) را به - زهرا - پرسیدم. فرمود: چون وقتى که در محراب عبادتش به نماز مى‏ایستاد فروغ نورش براى ساکنان آسمان مى‏درخشید همانگونه که نور ستارگان آسمان براى زمینیان مى‏درخشد.

دلداده حق

سمیت فاطمة بالبتول لانقطاعها الى عبادة الله تعالى مستدرک عوالم، ج 1: ص 80-81.

حضرت فاطمه(س) به این جهت «بتول‏» نامیده شد که از همه بریده و دل به خدا بسته بود.

نامهاى گره‏گشا و توبه‏ى حضرت آدم (ع)
[عناوین آرشیوشده]